Beanpole (Dylda, 2019)

 

Leningrad, φθινόπωρο 1945. Ο πόλεμος έχει τελειώσει, αφήνοντας το στίγμα το παντού. Δύο πρώην συναγωνίστριες, βαθιά τραυματισμένες στην ψυχή και το μυαλό, από όσα έζησαν στο μέτωπο, ξανασμίγουν και προσπαθούν να μαζέψουν τα κομμάτια τους, αναζητώντας τη χαμένη ευτυχία.

 

 

 

 

Χθες, αφού είδα την ταινία, έπεσα στο κρεβάτι, παραμιλώντας για το πόση φρίκη έχει βιώσει ο κόσμος μας. Το φρέσκο κουλούρι που βρήκα σήμερα στην κουζίνα, σχημάτισε ένα μεγάλο χαμόγελο, στην αγουροξυπνημένη φάτσα μου. Η ταινία είναι μια μεγάλη γροθιά στο στομάχι (ίσως και στα νεύρα), που εστιάζει στην ατέρμονη αναζήτηση της ελπίδας. Επικεντρώνεται στη φιλία δυο γυναικών από τη Ρωσία, που έλαβαν μέρος στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, τόσο στην πρώτη γραμμή, όσο και στη συνέχεια, που επέστρεψαν στην πατρίδα τους, φροντίζοντας τραυματισμένους συμπολεμιστές τους.

Υπόθεση: Σκοτάδι. Σιωπή. Μόνο μερικοί πνιχτοί ήχοι, από κάποιον που χαροπαλεύει να αναπνεύσει. Κάπως έτσι, μας συστήνεται η Iya Sergueeva(Viktoria Miroshnichenko), μια πανύψηλη γυναίκα, που τη συνοδεύουν δύο πράγματα. Το πρώτο είναι το παρατσούκλι "Dylda"(Beanpole, το αντίστοιχο στα αγγλικά, το καλάμι που χρησιμοποιείται σα στήριγμα στις καλλιέργειες φασολιών). Το δεύτερο και δυστυχώς σοβαρότερο, ένα βαρύ PTSD(διαταραχή μετατραυματικού στρες), μια νευρολογική πάθηση στην περίπτωση της, που καταλαμβάνει τον έλεγχο του σώματος της και αφήνει "παγωμένη" για κάποια λεπτά. 

 

 

Αναγκαστικά, εγκατέλειψε το πεδίο της μάχης και γύρισε στη Ρωσία. Είναι φθινόπωρο του 1945. Ο πόλεμος τελείωσε. Περίπου 332.000 Ρώσοι μαχητές σκοτώθηκαν στην 4ετή πολιορκία του Leningrad, από τις Δυνάμεις του Άξονα, ενώ 1.000.000 πολίτες έχασαν την ζωή τους, είτε από συμπλοκές, είτε από την πείνα. Τώρα πια, η Iya εργάζεται σε ένα στρατιωτικό νοσοκομείο, φροντίζοντας βετεράνους τραυματίες. Προσπαθεί να βρει τα ίχνη της χαμένης της ανθρωπιάς, ενώ δέχεται το φλερτ και τα πειράγματα ενός τετραπληγικού ασθενούς, αναζητώντας εκλάμψεις ζωής. 

 

 

 

Ζει σε ένα κλειστοφοβικό χώρο, με ξεφλουδισμένες ταπετσαρίες, σε ένα κοινόχρηστο σύμπλεγμα διαμερισμάτων, μαζί με τον μικρό Pashka, το παιδί μιας γυναίκας, από το μέτωπο. Η μητέρα του, Masha(Vasilisa Perelygina) επιστρέφει αργότερα, από τη Γερμανία, για να εργαστεί μαζί με τη φίλη της, κουβαλώντας και αυτή τα δικά της ψυχικά και σωματικά βάρη, ενώ ένα ξαφνικό συμβάν, θα οδηγήσει τις 2 γυναίκες, σε μια σχέση αλληλεξάρτησης.

  

Κριτική: Στην κατεστραμμένη πόλη του Leningrad και μια κοινωνία σε κατάσταση σοκ, που προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια της η ταινία, εμπνευσμένη από το βιβλίο "The Unwomanly Face of War"(1985), της Svetlana Alexievich, περιγράφει τη σχέση της φιλίας 2 δυναμικών γυναικών, που φέρουν το δικό τους βαρύ φορτίο, μέσα από την κόλαση του πολέμου, περιμένοντας να δουν τις καλύτερες μέρες που έρχονται. Δυο διαφορετικές προσωπικότητες, η καλόψυχη, σαστισμένη Iya, συχνά σε κατάσταση blackout, αλλά και η Masha που υποφέρει και αυτή από σπασμούς τακτικά, ακόμα πιο νευρωτική, αποφασισμένη να μη λυγίσει και να καταφέρει να βιώσει ξανά τη χαρά. Ενδίδει στον έρωτα ενός καχεκτικού επίμονου μνηστήρα, ενώ απαιτεί από τη φίλη της να κάνει μια μεγάλη θυσία, προσπαθώντας να σβήσει από τη μνήμη της τον πόνο που έζησε όλα αυτά τα χρόνια. 

 

Η  ξεθωριασμένη εικόνα του νοσοκομείο, αντικατοπτρίζει το θάνατο που κυριαρχεί στον τόπο και η τρύπα που μένουν οι πρωταγωνίστριες φανερώνει τη θλιβερή φτώχεια που επικρατεί γύρω τους. Η φωτογραφία του φιλμ είναι ιδιαίτερη, με την έντονη αντίθεση των πράσινων και κόκκινων χρωμάτων, ενώ η αίσθηση "κιτρινίλας" που αφήνει το χρυσό φίλτρο, αποδίδει πειστικά την κατάρρευση και τη μιζέρια που επικρατεί. Ο πόνος είναι παντού. Οι δυο αυτές γυναίκες είναι "survivors" και προσπαθούν να διατηρήσουν μια ισορροπία, στα σκληρά παιχνίδια της μοίρας. 

 

 

Ο σκηνοθέτης αφηγείται την ιστορία τους, μέσα από τα πρόσωπα τους, δίνοντας μικρότερη σημασία στο διάλογο. Υπάρχουν σκηνές, όπου οι δυο πρωτοεμφανιζόμενες ηθοποιοί μιλάνε κυριολεκτικά με τα μάτια. Επίσης, η πλοκή ξεδιπλώνεται σκόπιμα με αργό-βασανιστικό ρυθμό, καθώς βουλιάζουμε από τα ερείπια των πολιορκημένων κτιρίων, στα συντρίμμια της ψυχής των ηρωίδων. 

 

 Η Vasilisa Perelygina στο ρόλο της Masha κλέβει τις εντυπώσεις, καθώς καταφέρνει να τραβήξει τα φώτα της ταινίας πάνω της, μέσα από την κατάσταση άρνησης, τα ξεσπάσματα αλλά και τις απελπισμένες προσπάθειες ευτυχίας. Χαρακτηριστική, η σκηνή που στριφογυρίζει με το καινούριο πράσινο φόρεμα, αναβλύζοντας κάτι από τη λάμψη της παιδικής της αθωότητας.

 

 

 Η Viktoria Miroshnichenko από την άλλη, σχεδόν πάντα σιωπηλή, ανέκφραστη αλληλοσυμπληρώνει το χαρακτήρα της φίλης της, σε μια καλή χημεία μεταξύ τους, χαρίζοντας μας αυθεντικές ερμηνείες. Πέρα από το Sasha που διεκδικεί την καρδιά της Masha, πρόσωπα που αναπτύσσουν μια δυναμική στο έργο με τις 2 γυναίκες, είναι ο γιατρός, Nikolay Ivanovich που είναι υπεύθυνος του νοσοκομείου και ο Stepan, πρώην ελεύθερος σκοπευτής, που πια είναι παράλυτος. Όλοι τους όμως, μένουν πιο πίσω, υπηρετώντας το σκοπό τους, γιατί αυτή, είναι μια ιστορία για τις γυναίκες στον πόλεμο.

 

Σενάριο: Kantemir Balagov

Σκηνοθεσία: Kantemir Balagov, Aleksandr Terekhov

Πρωταγωνιστούν: Viktoria Miroshnichenko, Vasilisa Perelygina, Andrey Bykov

imdb.com 

Σύνοψη: Μια αμείλικτα σκληρή τραγωδία, για το τραύμα του πολέμου και το τίμημα της ειρήνης. ⭐⭐⭐⭐/5